Aangestoken door zijn enthousiaste verhalen wilden ook Miriam Janssen, Silke Croes en Frank Jeene deze uitdaging aangaan. Want het is niet niks, een marathon is normaal al een uitdaging, maar daarbij nog 1991 meter klimmen maakt het helemaal zwaar: 33x de Duivelsberg met vaak nog veel steilere stukken! En dat terwijl de voorbereiding niet optimaal was: wat corona gevalletjes, wat te weinig heuvels getraind, een hardnekkige kuitblessure bij Paul. Miriam had helemaal een lastige start: op donderdag avond werd 90 min voor vertrek haar trein geannuleerd! Via een grote omweg met om 3 uur ‘s nachts nog een overnachting in Frankfurt kon ze net nog op tijd vrijdag middag aankomen.

Bij de pasta party op vrijdag werden nog eens de laatste details doorgenomen. Is er genoeg te drinken? Jazeker, water, sportdrank, bouillon, cola. Zijn er genoeg bananen? Ja, en ook energie repen, gelletjes, gedroogd fruit, zelfs chocola! Je hoeft eigenlijk zelf niets mee te nemen. De organisatie waarschuwde voor temperaturen tussen 2 en 7 graden bij de finish, terwijl het beneden 20 graden was. Ook zou er regen zijn bij de start en de laatste 2 uur van de marathon. Gelukkig hadden we 3 enthousiaste supporters met partners Nicolette, Bas en Sjaak en die konden ons halverwege nog wel wat extra kleding doorgeven. Maar gelukkig, een uur voor de start hield het op met regenen en brak er zelfs voorzichtig een zonnetje door. Paul had om 6:45 nog even een massage geregeld en ging ook van start.

Volgens de Zwitsers zijn de eerste 25 km vals plat, maar voor ons Hollanders zaten er toch wel een paar pittige klimmetjes in, in totaal zo’n 300m. Daarna ging het pas goed los op de muur van Wengen: 17% stijging over 2 km. Maar gesteund door de muziek ‘The Wall’ van Pink Floyd, was het lekker doorstampen. Miriam had zich keurig aan het advies gehouden om rustig te starten, maar kon zich hier niet helemaal meer inhouden en vloog omhoog. Met wat zon erbij waren de uitzichten uniek. Wengen was weer wat vlakker maar uiterst gezellig met orkesten langs de route en vrij veel publiek. Even een blik op de Zwitserse buienradar leerde dat de kans op regen voor de rest van de route steeds kleiner werd, dus geen kleding wissel.

Daarna volgde de uitdaging om op tijd in Wixi te zijn: 5:50 was de cutoff tijd. Haal je die niet, dan word je uit de wedstrijd gehaald. Silke had het zwaar en had maar 30 seconden over! Wixi is het 38.5 km punt, dus zo ver is het dan toch niet meer? Nee, qua afstand niet maar qua hoogte wel: nog 460 meter omhoog! Je tempo zakt dan naar hooguit 3 km/uur, ook omdat je op 2300 meter hoogte nog maar 80% van de zuurstof hebt die je op zeeniveau hebt. Een groep Alpenhoorn Blazers blies ons moed in bij 39 km en bij 41 km deden een paar doedelzakspelers dat nog eens dunnetjes over. Toch kwam de finish op Eigergletscher wel als een verlossing. Het was alleen jammer dat de finish grotendeels in wolken gehuld was. Maar we hebben het uiteindelijk alle 4 gehaald: Miriam in 5:49, Paul in 6:11, Frank in 6:33 en Silke in 7:14. Miriam had lekker gelopen en Frank zei totaal gesloopt te zijn. Maar de vermoeidheid verdwijnt wel weer en de trots het gehaald te hebben blijft voor altijd!